Wiersz no 1

Waloryzacja to nie rozmowa o walorach.

***

Najważniejsze, żeby każdy z nas mógł normalnie żyć.

Bogaczu podziel się z Kowalskim, Wiśnią,  Jankowiakiem.

Niech ma tyle, co ty.

Powietrze, wodę, osiem tysięcy chlebów w miesiącu i cały syty świat dookoła.

Żeby mu głodny sąsiad nie wpieprzył psa.

Rosa na skrzydłach motyla

Zagubiona w dwudziestym którymś wieku osoba,
rozpięta pomiędzy tabletem i telewizją, niezdolna,
słabo mobilna, pajęczynowa gimnastyczka, to ja.

Patrzę.

W lustrzanym zakamarku szafy
uciekam od siebie i innych, grafitem z ołówka rozdrapując rany,
tak, żeby zaropiały.

Odkąd pracuję nad brylantowym szlifem,
teraz i zawsze, zastrzegam sobie prawo do gotowania
w szlafroku.

"Dobra zmiana"

Rodząc się wrzeszczymy i wrzeszczą matki nasze.

Potem malujemy paznokcie na czerwono, lub ktoś nam je młotkiem tłucze

na czysty fiolet. Albo ojcom naszym.

Najgorsze co może być, to odkurzacz w schowku na szczotki.

Albo tramwaj w centrum Katowic, przed teatrem i domem handlowym.

Zatłoczony.

Umierając prosimy Boga o ciszę. A potem wrzeszczymy.

Płomienie lub robale naszą strukturę przebudowują.

I jest to czwarta zmiana. Jądro ziemi pląsa w płynnym

zachwyceniu.

Nie wszystek umrę, mówi filodendron. A kocimiętka chichoce.

Karafka

Zamykam w szkle całe piękno świata,

czyli to co woda robi ze światłem,

a echo z lasem na wzgórzu.

Przeplatam rude warkocze bielą,

a krucze węglem podkreślam i kredą policzki, grzbiet dłoni,

odświętną bluzkę, która opływa ciało pod  biustem i biodro.

Przepuszczam przez palce banknot

wielki jak  mapa do skarbu lub obrus.

Precyzyjnie namierzam mizerne marzenia

i zmieniam we wzniosłe.

Za korek mam brylantowe oko,

za życie zero zwątpień.

Że karafka do połowy pełna robali

oburza się świat. O drugą połowę

nikt nie pyta.

Sześć milionów Rosomaków

Wymyśliłam zwycięski kraj, z czołem podniesionym i dumnym,

wyrazem Ojczyzna wszytym pod skórę i wozami bojowymi

parkującymi na każdym podwórku. Wszystko było gotowe,

żeby wypełnić pogodne przepowiednie i nawet bak był pełen.

A ten co nazywał się 37 milionów wymyślił niepodległość.

Mogłabym ją kupować i  bez wyprzedaży, ale darmo dawali.

Kwestia polit-sznurków

Czerstwe dłonie, czerwona twarz, przedwcześnie pękające

naczynka identyczne z naturalnymi. Troll in the city.

Czeka i patrzy. Słucha, siorbie i nawet nie bierze za to kasy.

W ciepłym fotelu szykuje grunt pod granaty. W jego kieszeni

ampułka z cyjankiem, w sercu czarna wdowa, w oku jedna łza.

I właśnie w niej wczoraj przed południem utopił się Jezus.

Jabłko Majkela

Słowem, mieczem, kamieniem,

wprawia w zdziwienie, drżenie,

zwątpienie.

Wprawka w nazywaniu śliczności,

nagich kości, zezwierzenia, jedzenia

żab i krylu.

Prawdą jest najważniejsze.

Oto kłamstwem żyje tylu,

przemijających, lecz trwałych.

Zadartych i nikłych,

mało śmiesznych, bo mało

dowcipnych.

Każde jabłko staje w gardle,

kiedy nazwać je najmarniej.