Furtka

Zbyt daleki plan, pelargonia walcząca o uwagę 

i kot, który nie chce naruszyć kadru.

Przyroda wygrywa.

"Biegun Półnosny"

Ja też kiedyś otrzymam  nagrodę Nobla.  

Za odrębność. Za statyczność. Za pół nosa rudego 

i pół czarnego. A wtedy dostanę własną miskę. 

Micro-cat

Very bad cat

Library cat :)))

...Kot biblioteczny jaki jest każdy widzi...

One

One są wszędzie :p

Just two of us

Made by Rosa w Cieniu Muz

Long journey

Not as far, as you thought... ;)

Brave nature

Dzielności zielona.

Slow life

Hello my dear :)

Cat mask

Sznurówka z kota.

Wiersz wizualny

.

.

.

Zdżemnij się na kanapce.   .   .   .

Zaczepne miasto

Na billboardzie miga pytanie: Co dzisiaj zrobiłeś, żeby było lepiej?,

a w podświetlonej witrynie sklepu: Jak używasz swojej  inteligencji?

Na płocie wyryte: Nie pasuje ci to zmień to, zmień to,  zmień to.

Na drzwiach autobusu napisano: Jeśli masz wątpliwości,  nie wsiadaj.

Sygnalizacja świetlna kojąco szumi: rzuć się pod koła,

uratuj pisklę małego fiata.

Ostrzegawczo szepczą pasy: zmień się na czerwone.

Wsiadaj i wysiadaj, wsiadaj i wysiadaj.

Kołysz się pomiędzy sznurami aut,

popod schodami wyczekuj.

Oddaj mi pół wiersza, zapłać za parking drobną refleksją,

anuluj gniewne szepty w twojej głowie.

Wahaj się, wahaj się, wahaj się.

Kolejne narodziny

Niemłoda smoczyca odrzuca łuski wierszy z niekłamanym wstrętem.

Tak w bólu i niechęci rodzi się kura domowa  z rosołowym odmętem.

Chór:

To na następnym zakręcie, w znoju i zamęcie,

nowe rozpoczęcie. I tu mamy sedno, mirabelki

i  szczaw to jedno. Szumowiny nie szumią, one

się gramolą. Wespół z kiełkami i młodą rukolą.         

Rozedrgany kurnik toczy żywot własny w tłustym garze,

w kuchennym stłumionym oparze smaży się udko, tylko jedno.

Chór:

To na następnym zakręcie. Znużenie albo zadęcie, po co nam

 milion braw, skoro na podwórzu mamy staw.  I oko w rosole.

Ja się nie gramolę. Wiem, że smoki mają mnie w zespole.  

Kura domowa to ja. Wezmę kredyt i spróbuję zwiać.

Przez okno z parasolem. Wyemigruję wewnętrznie

i zrobię to zręcznie.

Chór:

I zrobi to zręcznie.

***

Tuż za rogiem zła jest piekło.

O wypuszczaniu kota

Jeżeli wypuszczasz kota,
wypuść też jego ogon.

Wieża i pospolity ptak

Moje sekretne miejsce to  pusta komora w wieży z ciastek.

Trzymam w niej wspomnienia o tobie i o małym króliku,

którego nie dostałam.

Dobrze się mają moje wspomnienia

i dobrze się mają moje puste miejsca.

Do puszki po landrynkach upycham gorycz porażki,

a w słoiku z dżemem zadomowił się wróbel.

Wszystko i nic mają swoje miejsca w przepełnionym sercu

tuż nad dnem kieliszka. Wróbel utyka. Nikt nie wie dlaczego.

Targ w targ

Handlowanie to kolejna forma przemocy,

bo patrz.

Wpadasz do sklepu i nie posiadasz sensownych pomysłów,

jak z tego wybrnąć.

Nie dysponujesz także kolejną kartą kredytową, bo to nie Manhattan.

Za to sprzedawca ma szarm, ma styl i sto tysięcy szkoleń w CV,

na temat form  opracowywania klienta.

Miłość po uńsku

Jeżeli kochamy, to wchodzimy razem do basenu pełnego piranii.

I nie ma wyjątków.

Kochać to dzielić się okruchami strucli serowej i nie zatrzymać dla siebie ani plastra.

Kocham, ljublu, te amo.

Propozycja nie do odrzucenia na wspólne wyrzucanie śmieci,

póki śmierć nas nie rozłączy.

I paradoksem człowiek, bo tego właśnie pragnie.

Produkować i wyrzucać z blondynką, brunetem - śmieci.

I z całym wszechświatem dzieci.

I niech nikt nie ma spokoju.

Nigdy.

Credo

Wierzę, że gdzieś jest cywilizacja. I zamierzam ją odnaleźć,
albo sprowokować, żeby się ujawniła.

W ramach i od razu

Kiedyś zabiorę mistrza na spacer po lesie.

Nie(pełno)sprawnie będziemy zbierać poziomki.

Wnioskuję, że to będzie przełom lipca i czerwca,

bo moja wiedza o lesie jest ponadnormatywna.

Poziomki będą wysuwać nam się z rąk i skakać po liściach,

między kwiaty, gałązki, igliwie,

aż ktoś to nazwie runem i podrzuci Jazonowi.

Ja z on.

My niepełnosprawni.

Chciałam mieszkać w pałacu

Jest forteca, wieże obronne,

 otwory strzelnicze.

Włożyłam kolczatkę i kaganiec,

żeby nie gryźć niewiernych.

Bo furia jest ślepa i głodna,

a ja doskonale agresywna,

odkąd wykłuli mi oko.

Twierdzę, że tak jest lepiej –

widzę tylko połowę prawdy.

Małe domy

Mamy domy tak małe,

że tylko lustra

ratują nasze umysły przed uduszeniem.

Czy czynsze są czym że są czym he?

Odbijam się w nim, wychylam się przez ramy

i co się dzieje?

Brzdęk, siedem, brzdęk osiem lat… w świetle,

w ciemności, w zapatrzeniu w dal.

Czymże są czynsze?

Ratunkiem przed milą morską pod mostem

na rzece Lorelai…

Mamy czynsze tak wielkie,

że kamień u szyi niby kropla rosy na liściu mięty.

Czymże są czynsze, kiedy barykada

zamiast drzwi.

Dziękuję

Dziękuję Ci, Panie Boże,
że to zdarzyło się teraz, kiedy mogłam
sobie z tym poradzić.

Nie pytam, dlaczego mnie to spotyka,
pytam, dlaczego spotyka to innych.

Czy suma wszystkich cierpień
równa się sumie szczęśliwych uśmiechów?

Ufam, że wszystko będzie dobrze,
nawet kiedy znowu nie jest.

Gdybym...

Gdybym napisała książkę, stałaby się bestsellerem,

jednak ponieważ

nikt

mnie

nie kocha, to nie napiszę nawet menu.

Na dziesięciolecie ślubu danie główne – rozwód.

Nie do pomyślenia tak jechać pociągiem w Bieszczady i liczyć,

że coś się  samo …

Nie do kieliszka wlewam rozpacz.

Wiadro. Wystarczy.

Zamiast kieliszka wiśniówki

Antyczna szkatułka po babci, a w niej spokój,

zadowolenie, umiarkowanie i reszta, którą można określić

starożytną recepturą na nieśmiertelność.

Wisienki na torcie nie wolno zjadać –

to nie żadne widzimisię, tylko szkoła hartu i ducha.

Mam cały słoik zmumifikowanych owoców

rezygnacji i unikania, w efekcie czego jestem

coraz bardziej giętka i wytrzymała.

Kiedy życie robi się zbyt poważne,

nucę pod nosem, tak żeby nikt nie słyszał:

„Srutututu, pęczek drutu”.

Wątpliwość

Podczas spaceru po lesie

dostrzegam pod liściem kapelusz i nie mam pewności,

czy to nie grzyb atomowy.

Pociąg do czekania

Czekając na czasy, w których poczuję się, jak we własnych,

przejeżdżam pociągiem Sochaczew – Bydgoszcz, półtoragodzinne opóźnienie,

ale to wciąż nie moje czasy. Tłum na peronie mruczy nerwowo,

a megafony, zaplute, na słupach, tłumaczą, że coś pękło.

W pociągu wszystko straszne, dlatego nie wsiądę więcej,

pasażerowie, jadowite bestie czekające na stacje,

zaglądają w miasta innych ludzi bez pytania.

Okropnie się jedzie pociągiem, trudno się leczy

ze złych  wspomnień, a konduktor nie wiedzieć czemu

mówi, że jest w porządku.

Przepoczwarzam się w iskrę która wszystko spali

Prosto w okno.

Spalanie bierze się z nadmiaru wrażeń.

Przedtem nie brało się pod uwagę istnienia niedoboru.

Poprawna odpowiedź brzmi:

Tylko nie na klamce.

Chyba, że jesteś niski, nisko, orle gniazda  są ci niedostępne 

albo nic o tym nie wiesz i to nie twój kłopot.
Indukcja.

Redaktor równa się czerwony aktor.

Więc wymyśl coś, czego jeszcze nie ma.

Kroniki Wiecznego Królestwa - recenzja

Witam. Zachęcam do zapoznania się z najnowszą recenzją książki Artura Danilczuka "Kroniki Wiecznego Królestwa" http://www.martawsrodksiazek.pl/2017/11/kroniki-wiecznego-krolestwa-artur.html

Pozdrawiam
Rosa:)

Krótki żywot, długie skrawki sera na podłodze

Skracam się w tempie,

przecież mi wolno.

Urodziny

Owinięta kocem, książką i kubkiem kawy

celebruję proces dojrzewania człowieka

w kobiecie- kocie.

***

Chyba zacznę pisać prozą. Zmienię glany na szpilki,

grzywkę ufarbuję na różowo i przetupię  jeże z okolicy.

Dziewczyna w worku z t-shirta

Tak się boję zwracać uwagę.

Napinam mięśnie pod garbem, żeby zmaleć, zestrasznieć,

znienormalnieć.

Kiedy nie wolno

Wiernie, posłusznie startuję w niebo.

Nie ma zakazu skrętu w prawo,

jest wartość dodana.

"Kroniki Wiecznego Królestwa" Artura Danilczuka nagrodą w konkursie internetowym

Kochani. Jakiś czas temu dość aktywnie starałam się zaprezentować Wam debiutancką powieść Artura Danilczuka "Kroniki Wiecznego Królestwa".

Dla jasności

Łzy mi na niebie lśnią

 Gabriel Danilczuk

A słońce to widzi nie patrząc.

Ślepe słońce, to mądre słońce.

Zupełnie podobnie jak sąsiad

Nie zaglądam dwa razy do tej samej kieszeni.

miss you

Brnę w czasowniki.

Rozmieszczam je  według paragrafów.

Wielu

wielu naszych

nie zdążyło z youtube`a  wysłuchać ad vocem

pospiesznych pomruków w grocie Griega

Pro-gram

Prapoezja, propoezja, prepoezja.

Pisać się nie chce. Spać się nie chce.

Praproprecować też nie chce się.

Cholercia, zatem gdzie nas niesie?

Do tańca oraz różańca. W Argentynie.

Szafiarka

Młode koty w październiku są  pierwsze,

ponad wiewiórką, jeżem i  świerszczem.

Wizjonerzy

Bez okularów widzą punkty w czasie,

jak nagrody. Przyszłość przynosi

chimeryczne zmiany.

Let the cat be... próba mikrofonu

Prążkowanym moim kotem,

z kurzu wycierasz gablotę,

gdy ja z nudów płacę raty

za wariactwo mego taty,

a magiczne sztuczki nosi

po kieszeniach ciocia Zosia.

Zachłanność

Każda ma nochal jak kowadło -

żadna fizycznie nie ma błękitnych oczu.

Strategicznie, sobie same w głębinie,

same sobą się dławiąc, wypływają

jak skwarki na fali huraganu.

Jak skwarki i cebulowy sztorm.

Nibyhaiku o kocie

Blaszanym kotem

huragan potarmosił

złowrogi totem.

Chłopczyk

Chłopczyk - pod oczami sino,

bo zasnąć nie może, zanim nie padnie.

Nie biega z dziećmi, bo one biegają za szybko.

Kiedy

Poprawię włosy, uśmiechnę się,
pójdę do kina i pogłaszczę cię z nieudawaną czułością po policzku.

Najnowsza recenzja książki Artura Danilczuka "Kroniki Wiecznego Królestwa"

Czytacie, piszecie recenzje i to jest fantastyczne. Ukazała się recenzja piąta, całkiem ciekawa, całkiem odmienna od poprzednich, choć jednoznacznie pozytywna.
Artur Danilczuk na Papierowym Bluszczu:

http://papierowybluszcz.blog.pl/2017/08/26/kroniki-wiecznego-krolestwa-artur-danilczuk/

Przeczytałam! Warto :)

Kochani! Jak wiecie na początku lipca ukazała się debiutancka powieść  Artura Danilczuka „Kroniki Wiecznego Królestwa”. Gatunek fantasy, bohater zbiorowy – archanioły i cherubini, centrum dowodzenia Serafiat.

W nocy wszystkie koty są marne

Nina ma zwyczaj omijać wszystkie zatłoczone miejsca.

Nie dotknąć, nie sparzyć się, nie przeziębić.