A może słowa to za mało

Kobiety o twarzach skutych troską i zrośniętych ustach;

nauczyły się żyć tak, aby nikogo nie urazić nawet myślą.

Mężczyźni, mówią głupoty i sądzą, że to ekscentryczne.

Zwodnicze myśli wprowadzają w czyn, nie uprzedzając,

że to walka.

Dzieci bez zadrapań i guzów przechodzą do salonu życia.
Skazane na sukces, którego by nigdy nie wybrały.

Wszyscy w ramach, w galeriach portretów, w muzeach.

Na ścianach, pod ścianami, w kryptach.

W ustnych przekazach.