Karafka

Zamykam w szkle całe piękno świata,

czyli to co woda robi ze światłem,

a echo z lasem na wzgórzu.

Przeplatam rude warkocze bielą,

a krucze węglem podkreślam i kredą policzki, grzbiet dłoni,

odświętną bluzkę, która opływa ciało pod  biustem i biodro.

Przepuszczam przez palce banknot

wielki jak  mapa do skarbu lub obrus.

Precyzyjnie namierzam mizerne marzenia

i zmieniam we wzniosłe.

Za korek mam brylantowe oko,

za życie zero zwątpień.

Że karafka do połowy pełna robali

oburza się świat. O drugą połowę

nikt nie pyta.