wiersz numer zero dwa

Aksamitny, pofałdowany dywan lasu

utula mnie jak matka, przeprasza, że nie może zostać cały czas

i zamienia się w szorstką rękawicę do masażu

na większość roku.

Deszcz, śnieg, błoto, praca do świtu, odmrożone ręce.

Miło jest tylko misiom pod poduszką z przedszkolaków.