Zagubiona w dwudziestym którymś wieku osoba,
rozpięta pomiędzy tabletem i telewizją, niezdolna,
słabo mobilna, pajęczynowa gimnastyczka, to ja.
Patrzę.
W lustrzanym zakamarku szafy
uciekam od siebie i innych, grafitem z ołówka rozdrapując rany,
tak, żeby zaropiały.
Odkąd pracuję nad brylantowym szlifem,
teraz i zawsze, zastrzegam sobie prawo do gotowania
w szlafroku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz