Bal karnawałowy

Jeden poeta udaje, drugi zdaje się kretynem,

trzeci poeta na trzeci dzień wstąpił w sadzawkę z błotem;

nikt nie wie co było potem.

Czwarty  obśmiał się jak norka na widok pozostałych.

Piąty poeta brał wszystko, a wszystkich obserwował szósty,
skryty za maską wenecką jak za lustrem.

Siódmy poeta przyszedł z poetką, ale wstydził się strasznie,

bo nie był pewien, czy jest tak brzydka jak głupia,

czy tak głupia jak brzydka.

Wszyscy podpierali ściany i wstydzili się z nim razem.

Szczęśliwie była tam rachityczna wierzba japońska,

która niewiele miała w sobie charyzmy, czy wdzięku,

ale mogła schować poetów na pęczki, bo taka pusta w środku,

aż spytać by się chciało, kto tak bidulę wydrążył.

A to był bal, na którym każdy udawał większego.